Günaydın, günaydın, günaydın…
Keyifli bir İstanbul sabahından tüm okuyucularımıza merhaba. 🙂
2020’de hiç olmadığı kadar evdeydik. Yeni kelimeler telaffuz ettik (bkz. sosyal mesafe, filyasyon, yeni normal).Yeni aksesuarımız maske ile yaşamaya başladık ve daha fazlası…
Yukarıda yazdıklarımızı bir çembere yerleştirmiş olsaydık, bu çemberin tam ortasında da ona yer verirdik, “Koronavirüs”.
Evet, ben de yaklaşık 3 ay önce yakalandım ve atlattım. Peki her şey 14 günde bitti mi? Koranavirüs geçirdikten sonraki ilk 3 ayımı anlatıyorum…
Nefes Alamıyorum
25 yaşındayım ve hayatım boyunca hiç sigara kullanmadım. Herhangi bir kronik rahatsızlığım da yok. Koronavirüs tedavi sürecinin başlamasından bir hafta sonra nefesim kesilmeye ve konuşurken zorlanmaya başladım. Bu problem hastalığı atlattıktan sonra da yaklaşık 2.5 ay boyunca devam etti.
Peki bu durumu çözmek için ne yaptım? Birçok kez nefes egzersizleri önerildi fakat bu egzersizlere zaman ayırmadım. Öncelikle spor ve benzeri nefesimi zorlayacak aktivitelerden kaçındım. Sonrasında da ideal kiloma ulaşmak için beslenme alışkanlıklarımı değiştirdim. Yeni beslenme alışkanlıkları sürecim devam ediyor, önümüzdeki günlerde detaylarını sizlerle paylaşacağım.
Bugün her şey yolunda, rahatlıkla nefes alabiliyorum, uzun uzun konuşabiliyorum hatta her gün egzersiz de yapabiliyorum.
Unutuyorum
Her şeyi, her yerde unutuyorum… Kimliğimi bıraktığım yerde, haftanın günlerini, ayın kaçında olduğumuzu, o gün yapılması gereken işleri, atılması gereken e-mailleri ve daha fazlasını…
Koranavirüsü evde ilaç tedavisiyle hafif atlattım ama ilaç tedavisi oldukça yoğundu. Öncesinde de düzenli ilaç kullanan biri olmadığım için bir hayli fazla geliyordu. Sanıyorum bu unutkanlık da ilaç tedavisinin yan etkilerinden biriydi.
Peki bu problemi çözmek için ne yaptım? Bloglarda okuduklarımı, önemli tarihleri aklımda tutmaya çalıştım hatta şarkı sözleri ezberledim.
Bugün her şey yolunda, hatta bu süreçte not alma alışkanlığım daha da iyi bir hale geldi; şimdi de hiçbir şeyi unutmuyorum. 🙂
Gerginim
Burada kişisel düşüncemi paylaşmak istiyorum: “Koronavirüs yaşlı, kronik rahatsızlığı olan birisi için ne kadar ölümcül bir virüs ise; genç, sağlıklı olan birisi için de tüm bunların yanında ayrıca psikolojik bir rahatsızlık.”
Pandeminin Türkiye’deki ilk zamanlarında, yani Mart ve Nisan aylarından bahsediyorum; 73 gün evden dışarı çıkmadım ve her şey yolundaydı. Bu kez 14 gün karantina öyle olmadı, çok zor geçti. Siz içerideyken dışarıda hayatın akması her gün daha da rahatsız ediyordu. Ben bu durumdan kaynaklı olduğunu düşünüyorum ki karantinadan oldukça gergin, sinirli biri olarak çıktım.
Hiçbir şeye tahammül edemiyordum, aklıma geleni direkt söylüyordum; mesela AVM’ye girerken mobil cihazımı bırakıp geçmiyordum, trafikte sabırsız davranıyordum.
Acıyı hissetmiyordum, başıma bir şey gelmesinden asla çekinmiyordum.
Peki bu problemi nasıl çözdüm? Arkadaşlarımla daha çok zaman geçirdim ve sosyalleşmeye çalıştım.
Bugün her şey yolunda, oldukça sakin bir hayat sürüyorum.
Tüm bunları geçirdikten sonra şunu sorgulamaya başladım. Bugün dünyada milyonlarca koronavirüs vakası var. Milyonlarca insanın kolay nefes alamadığı, unutkan ve gergin olduğu dünyada nasıl bir kaos olurdu? Bugün bu kaosa ne kadar yakın veya alışığız?
Haftaya yine aynı saatte keyifli bir yazıda kahvenize eşlik etmek dileğiyle.
